• Grand Canyon: stukje Kaibab trail;
• 16:00 – Vertrek naar Williams, GCRY;
• 18:15 – Aankomst Williams;
• 21:33 – Vertrek naar Los Angeles, Southwest Chief [coach class].

Ervaringen:

De nachtrust heeft ons goed gedaan, en na het ontbijt checken we uit bij de Maswik Lodge. Het voordeel van een arrangement is dat we onze bagage gewoon op de kamer kunnen laten. Die wordt dan voor ons teruggebracht naar Williams. We besluiten vandaag geen al te omslachtige dingen te ondernemen, dus het stukje Kaibab trail valt af: je kunt er alleen komen met de bus, en we weten niet hoe het lopen zal gaan. Daarom slenteren we eerst maar eens rustig langs de Rim, kopen hoofddeksels tegen de zon, en als we een stoet muildieren zien afdalen langs de Bright Angel Trail besluiten we daar een stukje van te nemen. We kopen een paar flessen water en wat voedsel, en dalen af. Meteen heel andere gezichtspunten.

Al gauw zien we een waarschuwingsbord om uit te kijken voor uitdroging en dergelijke. Desondanks lopen er allerlei mensen zonder hoofddeksels of zonnebrillen; zelfs een jongen die naar boven komt sjouwen met een zware rugzak. Hij kijkt wanhopig, voelt steeds aan zijn voorhoofd, en ziet eruit of hij er zo bij neer kan vallen, maar zijn vader (of opa) die achter hem loopt verblikt of verbloost niet. Ook andere waarschuwingen worden door velen in de wind geslagen. Vlak naast een bord dat oproept de dieren niet te voeren zit iemand stukjes brood naar een eekhoorn te gooien. Vervolgens grote verontwaardiging als de eekhoorn een hele boterham weggapt. Door het voeren zijn de eekhoorns al hun schuwheid verloren, en ze zien er niet tegenop tussen mensen in te kruipen op zoek naar voedsel. Daarbij houden ze ook nog hun concurrenten in de gaten, en jagen ze zonodig met opgezette staart weg.

Na een half uurtje vinden we het mooi geweest; we gaan zitten en nemen wat te eten en te drinken voordat we op ons gemak weer naar boven lopen. Een langere tocht lijkt ons wel mooi, maar dan zouden we eerst langer moeten acclimatiseren.

Als we weer boven zijn hebben we nog tijd over voordat de trein naar Williams vertrekt. We nemen een kijkje bij het verblijf van de muilezels. Doet een beetje Zwitsers aan, net als een aantal gebouwen in het Village.

De treinreis wordt deze keer onderbroken door een “train robbery”, uitgevoerd door gemaskerde cowboys die luidkeels ons geld en juwelen komen opeisen. De rover in onze wagon moet voortijdig vluchten als een kleuter hard begint te huilen van angst … Ook deze keer weer een entertainer, maar deze overtuigt lang niet zo als die op de heenweg. Veel te gladjes en routineus.

In Williams hebben we nog een buffet dinner tegoed van ons arrangement, en als we daarvan genoten hebben is het onderhand donker. De trein naar Los Angeles vertrekt rond half tien, dus we hebben nog tijd om even een rondje te lopen. Het ziet er niet echt aangenaam uit allemaal, dus we gaan maar in de lobby van het Grand Canyon Railway Hotel zitten. Er hangen grote schilderijen van de Grand Canyon, en in een vitrine staat een professioneel model van een locomotief van de spoorlijn.

Volgens de receptioniste zal het shuttlebusje naar Williams Junction ons rond 20:45u oppikken, dus als het kwart voor negen, dan negen uur, dan kwart over negen wordt begint iedereen steeds zorgelijker te kijken. Wat er precies aan de hand is wordt niet duidelijk, maar er moet ergens iets zijn misgegaan waardoor de bus niet komt opdagen. Er wordt in alle haast een ander busje geregeld en de chauffeur scheurt met woeste vaart door het donkere bos richting Junction; de trein is op tijd en zal niet wachten als we te laat zijn. Wat een opluchting als we de trein klaar zien staan! Iedereen holt de bus uit, en een paar minuten later zet de trein zich in beweging.

Dan vraagt Lida “waar is je tas?” Paniek! Ik heb onze tas met reisbescheiden in het busje of in het hotel laten liggen. Gelukkig had ik de Amtrakkaarten in mijn borstzak gestoken, en heeft Lida de paspoorten, dus reizen kunnen we. Maar toch: wat kun je je ongelukkig voelen na zo'n voorval. Als we wat van de schok bekomen zijn zetten we op een rijtje wat er in de tas zit. Al met al zouden we ons zelfs nog kunnen redden als de tas niet wordt teruggevonden, want alle vouchers die in de tas zitten hebben we ook nog in electronische vorm op de laptop, die ik deze keer in de koffer had gepakt. Voor de rest zitten er dingen in waarvan het jammer, maar niet onoverkomelijk is als we ze nooit meer terugkrijgen, zoals de lader van de laptop of de verloopstekker van NL naar US. We nemen ons voor onze nacht niet te laten bederven door dit voorval, en morgen in Los Angeles bij Amtrak Lost and Found navraag te doen.